Wzorzec Rasy

Tłumaczenie: Dobermann Council of K.U.S.A. (Kennel Union of Southern Africa) [Rada Hodowców Dobermanów (Unia Kynologiczna RPA)]. Christina Bailey. Renée Sporre-Willes. Zaktualizowano przez VDH/Uwe Fischer.

 

Pochodzie: Niemcy.

 

Data publikacji obowiązującego oficjalnego standardu: 13.11.2015 r.

 

Użytkowość: pies towarzyszący, obronny, pracujący.

 

Klasyfikacja FCI: Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie

Sekcja 1 Pinczery i sznaucery. Podlega próbom pracy.

 

Rys historyczny: Doberman jest jedyną niemiecką rasą, której nazwa pochodzi od jej pierwotnego hodowcy, Friedricha Louisa Dobermanna (02.01.1834 – 09.06.1894). Uważa się, że był on poborcą podatkowym, właścicielem zakładu przerabiającego odpady rzeźnicze oraz, dorywczo, hyclem, dzięki czemu posiadał uprawnienia do łapania bezpańskich psów. Najostrzejsze ze złapanych zwierząt rozmnażał, zaś szczególną rolę w powstaniu rasy dobermana odegrały tzw. „psy rzeźnickie”, które już w tamtym czasie były uważane za względnie czystą rasę. Pochodziły one od dawnych rottweilerów pomieszanych z żyjącymi w Turyngii psami pasterskimi o czarnej maści z rdzawym podpaleniem. F.L. Dobermann krzyżował takie psy w latach 70. XVIII wieku i wyhodował „własną rasę”, która cechowała się czujnością, ale również wykazywała cechy pożądane u domowych psów obronnych i pracujących. Były często wykorzystywane jako psy stróżujące oraz policyjne. Z czasem, dlatego, że pracowały często w policji, otrzymały zostały nawet nazwane „psami żandarmami”. Wykorzystywano je również przy polowaniach i kontroli populacji dużych szkodników. Dlatego nie powinien dziwić fakt, że na początku XX wieku doberman został oficjalnie uznany za psa policyjnego.

Doberman to pies średni, silny i dobrze umięśniony. Pomimo to, jego sylwetka powinna być elegancka i szlachetna. Musi przy tym być dobrym psem towarzyszącym, obronnym, pracującym oraz rodzinnym.

 

WYGLĄD OGÓLNY: Doberman to pies średniej wielkości, który jest silny i dobrze umięśniony. Jego eleganckie linie ciała, dumna postawa oraz wyraz determinacji wpisują się w idealne wyobrażenie psa.

 

WAŻNE PROPORCJE: Sylwetka dobermana, szczególnie samców, wydaje się być kwadratowa. Długość tułowia mierzona od przedpiersia do guza kulszowego nie powinna przekraczać 5% wysokości w kłębie u psów oraz 10% u suk.

 

ZACHOWANIE / TEMPERAMENT: Doberman ma przyjazne i spokojne usposobienie; pies bardzo przywiązuje się do rodziny. Pożądane cechy to średni temperament oraz średnia ostrość (czujność). Wymagany jest umiarkowany próg pobudliwości oraz dobry kontakt z właścicielem. Doberman jest łatwy w tresurze, lubi pracować i wykazuje się zdolnością do pracy, odwagą oraz wytrzymałością. Pies powinien być pewny siebie oraz nieustraszony, ale również ma umieć przystosować się do warunków życia społecznego.

 

GŁOWA:

 

MÓZGOCZASZKA: Mocna i proporcjonalna względem reszty ciała. Patrząc z góry, głowa ma kształt klinowaty. Patrząc od przodu, wierzch mózgoczaszki powinien być niemal równy i nie opadać na boki ku uszom. Górna linia kufy przechodzi płynnie do linii profilu mózgoczaszki i opada łagodnym łukiem ku szyi. Łuk brwiowy dobrze rozwinięty, ale nie wystający. Bruzda czołowa nieznacznie widoczna. Potylica nie powinna być mocno zaokrąglona. Patrząc z przodu i góry, boki głowy nie powinny być zaokrąglone. Niewielka wypukłość pomiędzy tylną częścią kości szczękowej, a kością policzkową powinna współgrać z ogólną długością głowy. Mięśnie głowy powinni być dobrze rozwinięte.

 

Stop: Powinien być niewielki, ale widoczny.

 

TRZEWIOCZASZKA:

Nos: Nozdrza dobrze wykształcone, bardziej szerokie niż okrągłe, z dużymi otworami, niewystające. Nos czarny u psów czarnych, odpowiednio jaśniejszy u psów brązowych.

Kufa: Musi być proporcjonalna do mózgoczaszki i dobrze rozwinięta. Kufa powinna być wyraźna. Kufa powinna być szeroka, pysk powinien się otwierać do zębów trzonowych. Kufa musi również być odpowiednio szeroka w okolicach górnych i dolnych siekaczy.

Wargi: Powinny być napięte, gładko przylegać do szczęk i umożliwić szczelne zamknięcie pyska. Zabarwienie warg ciemne; odpowiednio jaśniejsze u psów brązowych.

Szczęki/Zęby: Szczęka i żuchwa szerokie i mocne, zgryz nożycowy, według wzoru 42 zęby normalnej wielkości.

Oczy: Średniej wielkości, owalne, ciemnego koloru. Jaśniejsze odcienie są dopuszczalne u brązowych psów. Dobrze przylegające powieki. Powieki owłosione.

Uszy: Uszy powinny być naturalne (nieprzycięte) i odpowiedniej wielkości; umieszczone po obu stronach najwyższego punktu na czaszce, powinny blisko przylegać do policzków.

 

SZYJA: Szyja musi być odpowiedniej długości, proporcjonalna do tułowia i głowy. Jest żylasta i dobrze umięśniona. Trzymana jest prosto, dodając szlachetności.

 

TUŁÓW:

Kłąb: Powinien być wydatny, zarówno wysoki jak i długi, szczególnie u psów, i nadawać kierunek opadania linii grzbietu od kłębu, ku zadowi.

Grzbiet: Krótki i mocny, dość szeroki i dobrze umięśniony.

Lędźwie: Dość szerokie i dobrze umięśnione. U suk lędźwie może być dłuższe ze względu na konieczność karmienia potomstwa.

Zad: Powinien nieznacznie, prawie niedostrzegalnie opadać od kości krzyżowej do nasady ogona, dzięki czemu wygląda na zaokrąglony; jest dość szeroki i dobrze umięśniony, ani poziomy, ani wyraźnie opadający.

Klatka piersiowa: Długość i głębokość klatki piersiowej musi być proporcjonalna do długości tułowia. Głębokość z lekko wysklepionymi żebrami powinna wynosić ok. 50% wysokości w kłębie. Klatka piersiowa powinna być dość szeroka, ze szczególnie uwydatnionym przedpiersiem.

Linia dolna i brzuch: Od końca mostka do miednicy, linia dolna wyraźnie podciągnięta.

 

OGON: Naturalny (nieprzycięty), sterczący i lekko łukowaty.

 

KOŃCZYNY PRZEDNIE:

Wygląd ogólny: Patrząc ze wszystkich stron, przednie nogi są niemal zupełnie proste, prostopadłe do podłoża, dobrze zbudowane.

Ramię: Łopatka przylega do tułowia, krawędzie dobrze umięśnione po obu stronach, sięga powyżej linii kręgów odcinka piersiowego, ustawiona ukośnie i do tyłu pod kątem ok. 50° w stosunku do linii poziomej.

Ramię: Dość długie, dobrze umięśnione.

Łokieć: Przylegający, nie wykręcony.

Przedramię: Mocne oraz proste. Dobrze umięśnione. Długość proporcjonalna względem reszty tułowia.

Nadgarstek: Silny.

Śródręcze: Mocne kości. Patrząc z przodu proste. Patrząc z boku lekko ukośne.

Łapy przednie: Krótkie i zwarte. Palce wysklepione (kocie). Pazury krótkie i czarne.

 

KOŃCZYNY TYLNE:

Wygląd ogólny: Patrząc od tyłu, doberman jest szeroki i zaokrąglony, ze względu na dobre umięśnienie w okolicach miednicy, bioder i zada. Silnie rozwinięte mięśnie biegnące od miednicy do uda i podudzia nadają szerokości, również w okolicy uda, stawu kolanowego i podudzia. Kończyny tylne są mocne, proste i równoległe.

Udo: Długie i szerokie, dobrze umięśnione. Dobrze kątowany staw biodrowy, ok. 80°–85° w stosunku do linii poziomej.

Kolano: Staw kolanowy mocny, utworzony przez udo, podudzie oraz rzepkę.

Podudzie: Średniej długości, proporcjonalne do całkowitej długości kończyny tylnej.

Staw skokowy: Średnio mocny i równoległy. Podudzie łączy się ze śródstopiem w stawie skokowym.

Śródstopie: Krótkie i prostopadłe względem podłoża.

Łapy tylne: Podobnie jak przednie, palce w łapach tylnych krótkie, wysklepione i zwarte. Pazury krótkie i czarne.

 

CHÓD/RUCH: Chód jest szczególnie ważny, rzutując na zdolność użytkową oraz wygląd psa. Chód powinien być sprężysty, elegancki, zwinny, swobodny oraz żwawy. Kończyny przednie stawiane są daleko do przodu, kończyny tylne zapewniają silny i sprężysty napęd. Kończyna przednia i tylna po przeciwnych stronach ruszają się równocześnie do przodu. Grzbiet, wiązadła i stawy powinny być stabilne.

 

SKÓRA: Skóra całego ciała napięta i dobrze pigmentowana.

 

SZATA:

Sierść: Sierść jest krótka, twarda i gęsta. Układa się równo, ściśle przylega do skóry i jest jednakowa na całej powierzchni. Podszerstek niedopuszczalny.

Umaszczenie: Dobermana hoduje się w dwóch wariantach umaszczenia: czarny lub brązowy z rdzawymi, wyraźnie odznaczonymi podpaleniami. Podpalenia występują na: kufie w postaci plamek na policzkach oraz nad brwiami; szyi; dwa na klatce piersiowej; śródręczach, śródstopiach i łapach; po wewnętrznej stronie ud; na przedramionach i pod ogonem.

 

WIELKOŚĆ I WAGA:

Wysokość w kłębie:

Psy: 68-72 cm

Suki: 63-68 cm

Pożądane wartości średnie.

 

Waga:

Psy: 40-45 kg

Suki: 32-35 kg

 

WADY: Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca należy traktować jak wady, a ocena ich stopnia powinna zależeć od ich nasilenia i wpływu na zdrowie i zdolność użytkową psa.

Brak dymorfizmu płciowego; lekka budowa; brak masy; zbyt duża masa; zbyt długie nogi; słabe kości.

Głowa zbyt ciężka, zbyt wąska, zbyt krótka, zbyt długa, zbyt mały lub zbyt mocno zaznaczony stop; garbaty nos, zbyt spadający profil mózgoczaszki; słaba żuchwa; okrągłe lub skośne oczy; jasne oczy; zbyt ciężkie policzki; obwisłe wargi; oczy zbyt wypukłe lub zbyt głęboko osadzone; uszy osadzone zbyt wysoko lub nisko; niedomykający się pysk.

Krzywy grzbiet; zapadnięty grzbiet; wysklepiony grzbiet; klatka piersiowa zbyt wąska lub płytka; ogon osadzony zbyt nisko; ścięty zad; brzuch podkasany lub obwisły.

Zbyt mały zakres ruchów kończyn przednich; zbyt mały lub zbyt duży zakres ruchów kończyn tylnych; niestabilny łokieć; łapy ustawione zbyt wąsko lub zbyt szeroko; postawa iksowata lub krowia; luźne lub miękkie łapy; krzywe palce; jasne pazury.

Podpalenia zbyt jasne lub niezdefiniowane; rozmyte podpalenia; zbyt ciemna maska; duża czarna plama na kończynach; podpalenia na klatce piersiowej słabo widoczne lub zbyt duże; długa, miękka, kręcona lub matowa sierść. Rzadka sierść; łyse plamy.

Różnica wysokości o 2cm od standardu powinna skutkować obniżeniem oceny.

Brak płynności chodu, szczególnie inochód.

 

Wady dyskwalifikujące:

Zbyt agresywne lub lękliwe psy.

Każdy pies wyraźnie przejawiający wady w budowie i/lub zachowaniu zostaje zdyskwalifikowany.

Żółte oczy (jak u ptaka drapieżnego); inny kolor oczu.

Przodozgryz; zgryz cęgowy; tyłozgryz; braki w uzębieniu względem wzorca.

Białe plamy. Widoczny podszerstek.

Psy większe lub mniejsze o 2cm względem wzorca.

Samce muszą mieć dwa normalnego rozmiaru jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.

Tylko sprawne fizycznie i zdrowe psy o cechach zgodnych ze wzorcem powinny być wykorzystywane w hodowli.